16ο Δημοτικό Σχολείο Βέροιας

Ρόζα Παρκς

(Rosa Louise McCauley Parks, 4 Φεβρουαρίου  1913 -24 Οκτωβρίου  2005 ) ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, στις 1 Δεκεμβρίου  1955 , στο Μοντγκόμερυ  της Αλαμπάμα , αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο  σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού  των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς. Η πράξη αυτή πολιτικής ανυπακοής  γέννησε ένα κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού στην πόλη αυτή, που άμεσα εκφράστηκε με μποϊκοτάζ των λεωφορείων από τους έγχρωμους επί 381 ημέρες, και βοήθησε έναν από τους διοργανωτές του κινήματος αυτού, ονόματι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , να ξεκινήσει μια διαδρομή που θα οδηγούσε στην ανάδειξή του σε κεντρική πολιτική φιγούρα στην Αμερική. Για τους λόγους αυτούς, η Ρόζα Παρκς σήμερα αναφέρεται ως «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων».

Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας . Το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού . Είναι η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα  στη Ροτόντα του Καπιτωλίου .

Παιδικό βιβλίο: Το λεωφορείο της Ρόζας
Συγγραφείς: Fabrizio Silei ? Maurizio A.C.Quarello

Παππούς και εγγονός είχαν επισκεφθεί το μουσείο Χένρι Φορντ, στο Ντιτρόιτ. Εκεί, ανάμεσα σε άλλα εκθέματα, βρίσκεται και το λεωφορείο. «Αυτό είναι!» φωνάζει ο παππούς. «Μα το Θεό, αυτό είναι!» «Λοιπόν; Ένα παλιό λεωφορείο!» παρατηρεί ο εγγονός αλλά ο παππούς γελά και τον τραβά μέσα. «Κάτσε εκεί, σ? εκείνη ακριβώς τη θέση. Είναι η θέση της Ρόζας!» Και προτού ο Μπεν προλάβει να τον ρωτήσει ποια άραγε είναι αυτή η Ρόζα, ο παππούς αρχίζει να διηγείται. «Ήμουν είκοσι έξι χρόνων και ζούσα στο Μοντγκόμερι, στην Αλαμπάμα. Δεν είχα τελειώσει το σχολείο, μα ήξερα να γράφω και να διαβάζω. Οι μαύροι είχαν το δικό τους σχολείο?» Με λίγες φράσεις ο παππούς περιγράφει τις ταπεινώσεις και τα βάσανα των έγχρωμων συμπολιτών του. Όσο για το περιστατικό με τη συνεπιβάτιδά του, τη γενναία μοδίστρα, ακούστε τον παππού: «Ο οδηγός πλεύρισε με το λεωφορείο το πεζοδρόμιο και βρίζοντας άφησε τη θέση του και πήγε προς τη Ρόζα. ?Τι τρέχει; Είσαι κουφή εκτός από νέγρα; Δε βλέπεις ότι ένας κύριος είναι όρθιος;? Κοίταξα ανήσυχος τη γυναίκα που δε γνώριζα: ?Κυρία, πρέπει να σηκωθείτε, αλλιώς θα έχετε μπλεξίματα?. Αλλά σε λίγο, μπροστά στην εύθραυστη, αποφασισμένη γυναίκα που με κοιτούσε, αισθάνθηκα πιο μικρός και από το τίποτα. Και ξανά ο οδηγός: ?Σήκω! Δώσε τη θέση σου στον κύριο?, διέταξε. ?Όχι?, είπε ατάραχη η γυναίκα?»

Κάπως έτσι μερικές φορές γράφεται η ιστορία των κατακτήσεων και της προόδου των ανθρώπων. Ένα ήσυχο «όχι» κι ένα βλέμμα γαλήνιο μα επίμονο μπορούν να προκαλέσουν ανάφλεξη, να επιφέρουν αλλαγές?

Η συνταρακτική αφήγηση δεν τελειώνει εδώ, εξάλλου στους ενηλίκους είναι αρκετά γνωστά τα γεγονότα, μένει να τα μάθουν και τα παιδιά? είμαι σίγουρη πως θα βρουν πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο και ότι θα σκεφθούν επάνω σε αυτό, θα στοχαστούν. Η γνώση ανοίγει διαρκώς μονοπάτια, ακόμα και λεωφόρους, πνεύματος και καρδιάς ..

?Υπάρχει πάντα ένα λεωφορείο που περνάει στη ζωή καθενός από εμάς.
Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτά: μην χάσεις το δικό σου.?

Στο ταξίδι βοήθησε τα παιδιά της Ε΄τάξης , η μουσειοπαιδαγωγός της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης